Escribo

Vou polo enguedellado camiño da palabra,
aquí descubro a falacia do verbo oco,
máis alá, atopo o efémero da voz,
alí, o impreciso uso do vocábulo vano,
a mensaxe absurda e inevitable,
a sinal auditiva máis obtusa,
ou a imaxe irrevogable,
o termo incontestable evitado,
a expresión sumida no paroxismo,
o dito lanzado ao infinito do abismo,
a dicción impronunciable do escrito,
a fachendosa elocuencia da pedantería,
a terminoloxía codificada da técnica,
a linguaxe choqueira da vulgaridade,
o discurso interminable da política,
o léxico inquebrantable da xustiza,
a retórica metafísica da cultura,
e aférrome ao artista da caligrafía,
que pon o corazón en cada letra,
que impulso o seu documento coa súa ánima.

Advertisement