Haiku

Son esos ojos
consentidos traidores
que amor proponen

Read Full Post »

Escribo

Vou polo enguedellado camiño da palabra,
aquí descubro a falacia do verbo oco,
máis alá, atopo o efémero da voz,
alí, o impreciso uso do vocábulo vano,
a mensaxe absurda e inevitable,
a sinal auditiva máis obtusa,
ou a imaxe irrevogable,
o termo incontestable evitado,
a expresión sumida no paroxismo,
o dito lanzado ao infinito do abismo,
a dicción impronunciable do escrito,
a fachendosa elocuencia da pedantería,
a terminoloxía codificada da técnica,
a linguaxe choqueira da vulgaridade,
o discurso interminable da política,
o léxico inquebrantable da xustiza,
a retórica metafísica da cultura,
e aférrome ao artista da caligrafía,
que pon o corazón en cada letra,
que impulso o seu documento coa súa ánima.

Advertisement

Read Full Post »

Amor

 Debaixo da mirada desta lúa chea,

miña namorada recostase en min,

sentindo un sopro de quietude serea,

tan cheo deste gozo nunca me sentín.

 

Aloumiños e bicos de os dous xurdiron,

medrados entón con un gran frenesí,

as roupas de súpeto ao chan caeron,

deixándose os corpos sen volver en si.

 

A lúa ao desexo con voz doce chama,

alleos ao mundo seguemos alí,

e o meu corazón de paixón fai flama.

 

Ese amor tan grande, fixo a dona en min,

para dous amantes que seu amor expoñen,

dous seres se queiman con ardor febril.

Read Full Post »