Andando ao rego

Pecháronme os ollos

e o entendemento

para que non berrara,

coséronme os beizos.

Ataron os meus brazos,

a uns fríos ferros,

para que non fixera,

nin sinal con eles.

E así ben suxeito,

botáronme enriba,

discursos e mitins.

Dixeron que era,

rebelde e traveso,

un moi mal exemplo,

para os fillos deles.

Laváronme a cara,

tamén o cerebro,

e nun par de días,

xa fun excremento.

Advertisement

Doutro xeito

Voas miña pomba sen a túa rama de oliva,
describindo no ceo xeroglíficos inexplicables,
trazando no ar versos coñecidos.
Chea de razón ergues o teu pico
coa seguridade que che da o entendemento
do xa escrito, do antigo.

Pero aquí abaixo, no chan,
onde a terra é lodo e nos os seus fillos,
non nos valen as verbas que sempre din o mesmo,
facemos do limo barro e de este un botixo,
pintamos con acuarelas de cores debaídos,
creando un cadro novo que diga …
                                                      o que non digo.

Cadeas de loucura

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Busco camiños novos

entre labirintos

de cadeas arroibadas

para que os meu pés

non se espiñen

sobre  a raíz do delirio.

Busco oasis de cordura

para deitar os soños

lonxe dos mapas da rutina.

Procuro buratos de luz

para fuxir  das fantasmas,

pero as mans quedan inmóbiles

entre  arames de loucura

tecidos con elos  agochados

nunha insua de cores ocres.

Racho cos dentes

códigos de incerteza

e bato coa irregularidade

de xeometrías que sangran

clips de incesantes medos,

tortura da miña pel descalza.

 

Samaritana obrigada

Xunto a vós sinto chorar ao tenro infante,

á quen un día xa distante eu arrolei,

non é o mesmo que aquel dos tempos da ledicia,

que co seu sorriso iluminaba a nosa pel,

agora torna sumido nun catre,

envellecido polos vicios modernos,

que mandaron ao seu pai cara ao alivio,

e teñen desfeita a tecedora dos seus días.

Hoxe a metadona manteno calmo,

dis que mellorou moito…

mais compre dicir que é súa nai quen o mellora,

día tras día con ese amor que so ela lle pode dar.

Vidros escachados

Quen non tisnou de amargura
algún día o seu traveseiro,
quen non verteu vidro escoitando
unha cantiga, que lle recordara
o cárcere do seu corazón.

Quen cre no amor aínda,
quen non confunde a súa calor,
quen pensando que era amado,
seguiu ata o final na porfía.

Quen non soñou con ese feliz día
sen pasar por isto ningunha dor,
quen créndose xa na gloria,
aos infernos non caeu,

                             quen?

Consellos

Tempera xa o teu orgullo,
esquece a obriga pasada,
pensa que a auga escorrida,
non engaiola a fiada.
E se foi o que xa foi,
iso xa non ten arranxo,
deixa o po fuxir no ar,
encoméndate a teu anxo.
Dis que foi un mal soño,
o que aí aconteceu,
palabras mal entendidas,
nada de iso seiche eu.
Se con isto que che digo,
non se ergue o teu ego,
vai pensando noutra cura,
quizais non teñas sosego.
Porque quen a fai a paga,
moito antes ou máis cedo,
coa conciencia tranquila,
ti non tes por que ter medo.

Cándo?

Brincabas á miña beira co teu sorriso,
bulías levando cousas de acá para alá,
mentres eu te ollaba apaixoado
e ti dicíasme ¡agora xa!

Logo á tardiña xuntouse xente,
a todos ti atendías sen descansar,
mentres eu vixiaba o teu traballo
e ti dicíasme ¡agora xa!

Chegou a noite escura marcharon todos,
recollías e limpabas ate o chan,
mentres eu te fitaba desesperado
e ti dicíasme ¡agora xa!

Pero ao chegar á cama dis que non podes,
que estás moi cansa e non dás máis,
mentres eu que non miro porque non vexo,
 durmo soñando ¡agora xa!

Sen ti

Vivo cego de min
triste amargura,
de non verte preto,
como quixera,
e rexeito a tolemia de esquecerte,
pola esperanza de terte todos os días.
¡Ai, feliz aquel que en todo instante,
a túa imaxe ten na súa procura!
¡como envexo eu a quen contempla,
a túa adorada galanura!
Se estiveses aquí, a miña beira,
en constante cruce de miradas,
con esa luz que irradia o teu sorriso,
non habería ninguén que me atopara.

Coa complicidade da Lúa

Volvín a faciana cara a flor do ceo
cando estaba á procura do teu corpo,
e pareceume ver nela un aceno de complicidade
cando pousei a man na túa nádega,
escondéndose logo tras unha nube
ao poñerche o meu bico no teu beixo nacente,
e puiden ver o seu sorriso
ao asomar de novo triunfante.
Bruou entón o vento,
e un Cúmulo, ameazou botarse enriba,
saltaches coma un resorte pedindo acubillo,
e dincho na paz do meu dormitorio.

Nun burato negro

A Parca volveu a quedar embarazada,
seus fillos teñen fame e o sangue
non chega para encher todas as bocas.

Por riba da miña cabeza revoan os mosquitos,
parecen voitres ao asexo da súa presa,
por qué será que estes bichos saben
atopar tan facilmente a porcallada.

Alguén me dixo que arrecendo a flores,
certo, coma as funerarias, a flores de defunto.
Hoxe o sol púxose na mais amencer,
e unha negra escuridade sumiu o día.

Unha nube baleiroume o seu contido gris
e empapoume as roupas e os osos,
¡teño frío, mai!
e xa nada nin ninguén pode abrigarme.